ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

Στὴν καρδιὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀσκητικῆς παράδοσης χτυπάει ἡ περίφημη «Κλίμακα». Κορυφαῖο βιβλίο ἀναφορᾶς γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἀξεπέραστο ἐδῶ καὶ χίλια πεντακόσια χρόνια, γραμμένο ἀπὸ ἕναν ἀσκητή-ὁρόσημο, τὸν ἅγιο Ἰωάννη ἡγούμενο τοῦ Σινᾶ. Εἶναι τόσο σπουδαία ἡ μορφή του καὶ ἡ πνευματική του σοφία ποὺ μὲ χαρισματικὸ τρόπο ἀποτυπώνεται στὸ ἐν λόγῳ σύγγραμμά του, ποὺ ἡ Ἐκκλησία τὸν προβάλλει ἐν μέσῳ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς σὰν διαχρονικὸ πρότυπο πνευματικῆς ζωῆς (Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν).

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

        ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Πρεσβύτερος

 π. Ἀναστάσιος   Κ.   Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621, agotsopo@gmail.com

Πάτρα  28 . 3 . 24

Όπως καταγγέλλει το ελληνικό Παράρτημα της  Ένωσης Ορθοδόξων Δημοσιογράφων  (ΕΟΔ) (https://eeod.gr/omologia-pistews/83500-oi-frikaletites-ton-neokommounistn-sti-lara) το Υπουργείο Πολιτισμού της Κυβέρνησης Ζελένσκυ όρισε Επιτροπή μελέτης για «να αξιολογήσει την ιστορική και επιστημονική τους αξία, καθώς και να καταρτίσει καταλόγους αντικειμένων που εμπίπτουν στον ορισμό των πολιτιστικών αξιών»!

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Μᾶρκ.9,14-29]

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

«Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι(: Καὶ ὅταν ἔφθασαν στὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, Τὸν πλησίασε κάποιος ἄνθρωπος ποὺ γονάτισε μπροστά Του κι ἔλεγε: ''Κύριε, λυπήσου καὶ σπλαγχνίσου τὸ παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καὶ ὑποφέρει ἄσχημα, ἀλλὰ καὶ κινδυνεύει τὸν ἔσχατο κίνδυνο· διότι πολλὲς φορὲς πέφτει στὴ φωτιά, καὶ πολλὲς φορὲς στὸ νερό, καὶ κινδυνεύει ἔτσι νὰ καεῖ ἢ νὰ πνιγεῖ. Καὶ τὸν ἔφεραν στοὺς μαθητές Σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν)» [Ματθ. 17,14-16].

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος 

Ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς καὶ θαυμαστοὺς χαιρετισμοὺς ποὺ ἀπευθύνει ὁ ὑμνογράφος στὴν Παναγία μας ἕνας ξεχωρίζει ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν συμβολισμὸ καὶ τὴν σημασία του: «Χαῖρε, πόλις τοῦ Παμβασιλέως».

Ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς Παναγίας ὡς «πόλεως τοῦ (βασιλέως) Θεοῦ» προέρχεται ἀπὸ τὸν προφήτη Δαυίδ: «Τοῦ ποταμοῦ τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουσιν τὴν πόλιν τοῦ Θεοῦ. ἠγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος» (45^ος ψαλμός, στ. 5). Οἱ θεόπνευστοι Πατέρες βλέπουν σ’ αὐτὴν τὴν «πόλιν» τὴν προτύπωση τῆς Παναγίας, ὁ δὲ Ἰωάννης Δαμασκηνὸς ἑρμηνεύει ὅτι τὰ ὁρμήματα τοῦ ποταμοῦ εἶναι οἱ ποταμοὶ τῶν δωρεῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ποὺ κατέκλυσαν ὅλη της τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν χαρίτωσαν, ὥστε νὰ ἁγιαστῆ, πρὶν ἀκόμη κατέλθη ὁ Ὕψιστος καὶ τὴν ἐπισκιάσῃ μὲ τὴν πρόσθετη χάρη Του.

Νὰ γιατὶ ὁ Δαυίδ, αἰῶνες πρὶν συμβοῦν τὰ γεγονότα αὐτά, ὑμνεῖ τὴν Παναγία ὡς «πόλι τοῦ Θεοῦ», γιὰ τὴν ὁποία «δεδοξασμένα ἐλαλήθη» (86^ος ψαλμός), ὅπως καὶ ὁ ὑμνογράφος τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, στὴν συνέχεια τοῦ ἰδίου τροπαρίου τῆς ε’ ὠδῆς, χαιρετίζει τὴν Παναγία, «περὶ ἧς δεδοξασμένα καὶ ἀξιάκουστα λελάληνται σαφῶς».

Ἡ ἁγία μάρτυς Ματρῶνα ἦταν ὑπηρέτρια σέ μιά Ἑβραία, σύζυγο ἀρχιστρατήγου τῆς Θεσσαλονίκης.

Ὅταν ἡ κυρία της πήγαινε στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων, τήν ἀκολουθοῦσε, ἀλλά ποτέ δέν ἔμπαινε μέσα. Γύριζε πίσω καί πήγαινε στήν Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν.

Ἡ ἄρνηση τῆς Ματρῶνας νά ἀκολουθεῖ τήν κυρία της καί νά μπαίνει μαζί της μέσα στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων ἔγινε αἰτία νά κλειστεῖ στίς φυλακές δύο φορές καί νά ὑποστεῖ ἀνελέητους ξυλοδαρμούς καί κακοποιήσεις. Ἐξαντλημένη ἀπό τήν κακοπάθεια παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέσα στίς φυλακές τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ μνήμη της τιμᾶται στίς 27 Μαρτίου.  

Ο λόγιος και ενάρετος κληρικός Διονύσιος Επιφανιάδης, διδάσκαλος του Γένους και καθοδηγητής των διηγηματογράφων Αλ. Παπαδιαμάντη και Αλ. Μωραϊτίδη, γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1802, ημέρα Κυριακή του Πάσχα. Στη βάπτισή του έλαβε το όνομα Δημήτριος. Ήταν γιος του Επιφάνιου Δημητριάδη και της Ουρανίας Θωμά Κουμπή. Ο πατέρας του Επιφάνιος (1760 – 1827) – που ήταν τότε βοεβόδας του νησιού – ήταν γιος του προεστώτος Δημητράκη Οικονόμου, που εκοιμήθη στη μονή του Ευαγγελισμού της Σκιάθου, με το μοναχικό όνομα Δαβίδ. Ηγούμενος της μονής ήταν ο πρώτος γιός του Αλύπιος, που είχε έλθει από τα Κατουνάκια του Αγίου Όρους, όπου επί πολλά έτη μόναζε.

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

«Δεν υπάρχει Κυπριακό πρόβλημα, δεν υπάρχει πρόβλημα Αιγαίου, δεν υπάρχει πρόβλημα Θράκης, υπάρχει ένα πρόβλημα: το Τουρκικό πρόβλημα»  (Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Ιούνιος 1996)

Ο κλονισμός της απώλειας ενός ανθρώπου είναι μεγάλος, όταν μάλιστα αυτός ο άνθρωπος είναι δικός σου, τότε ο κλονισμός είναι μεγαλύτερος και γίνεται ανυπέρβλητος, ακατανόητος, ανίκητος,  όταν αφορά τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Ένα ξεχωριστό Φίλο, ένα ανιδιοτελή Πατριώτη, έναν εξαιρετικό Έλληνα, ένα θαυμάσιο Άνθρωπο. 

O Μιχάλης Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1951, από γονείς πρόσφυγες από τη Σάντα του Πόντου, οι οποίοι κατέφυγαν στη Θράκη, μετά από τη Γενοκτονία που υπέστη ο Ελληνισμός από την Τουρκία, αφαιρώντας τη ζωή από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες. 

Ήταν 4 Αυγούστου του 1990 αγωνίστηκα στον Βαλκανικό Μαραθώνιο στην πόλη, στην Κωνσταντινούπολη. 

Γιατί;

Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς κι ὁ Νόμος Του, εἶν᾽ ἕνα «παραμύθι»,

γιατί ὁρμᾶτ᾽ ἐπάνω Του μ᾽ ἀκονισμένα ξίφη;

Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς κι ὁ Νόμος Του, εἶναι «ξεπερασμένα»,

τοῦ ἀντιχρίστου, ναί, γιατί ἀφήνιασε ἣ πέννα;