Οι προσωπικές μαρτυρίες αγνοούνται, και όταν αυτές αμφισβητούν τις προσδοκίες των ειδικών, οι συγγραφείς απορρίπτονται ως πιθανώς ούτε καν αυτιστικοί (Frith, 2004). Οι αφηγήσεις μας χαρακτηρίζονται αναξιόπιστες λόγω του αυτισμού μας (Frith και Happe, 1999). Αν δεν έχουμε προσόντα στον τομέα, δεν είμαστε κατάλληλοι να μιλήσουμε για την ίδια μας την ύπαρξη, και όμως, ακόμα και όταν τα έχουμε, είμαστε προκατειλημμένοι ούτως ή άλλως. Η επιστημονική αδικία διαπερνά την έρευνα για τον αυτισμό με έναν τρόπο που πάντα περιθωριοποιεί τους αυτιστικούς ανθρώπους στην δημιουργία γνώσης, ενώ παρέχει σχεδόν μια πανίσχυρη ασφάλεια στους μη αυτιστικούς ερευνητές—οι μη αυτιστικοί άνθρωποι απολαμβάνουν μια υποτιθέμενη αντικειμενικότητα που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να υπερασπιστούν τη συμμετοχή τους στη δημιουργία γνώσης.