20-25 de ben de varım. Belki de 26.yım. Damarlarında birileri delik açarken senin gözün nerede diye baktım. Gözünden baktım… Odanı, odanki “yalnızlıkla” arkadaşlığına, kitaplığın insanı hiç yalnız bırakmayan bir hal olarak bize sahip çıkmasına … ve bir de kitaplıklı bir odamın olmadığı gerçeğine hem sıkıldım hem de acilen yine de elde olana şükretmek zorunda hissettim. Bu bile elden gitse ne kalırlara mecbur hallere içimden seviniyorum. Handancım… geçmiş olsun. Sakin gibi duran günlerimizin içinde sürekli tansiyon zıplatan hayatlarımız var… İyi ki zıplıyorlar da içerde patlamıyorlar. Bak yine bir şükür manyaklığı… Çok sıkılmışken oturdum ekrana ve yazın çıktı karşıma, okudum, açıldım. Sığındım. Sarıldım.